چهل و دومین سال حیات شورای ملّی مقاومت ایران، همزمان با آغاز قیامی سراسری، عمیق، گسترده و حماسی است که از روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ آغاز شد و جامعهٔ ایران را وارد دوران نوینی کرد. قیامها و خیزشها برآمد توده‌یی برای به سرانجام رساندن انقلاب دموکراتیک با پیشتازی زنان و برای تحقق جمهوری دموکراتیک است.
خمینی شیاد این وضعیت را به‌خوبی پیش‌بینی و به‌خوبی توصیف کرده بود: «بترسید از آن روزی که مردم بفهمند در باطن ذات شما چیست و یک انفجار حاصل بشود. از آن روز بترسید. آن روز دیگر قضیه این نیست که برگردیم به ۲۲ بهمن. قضیه [این] است که فاتحهٔ همهٔ ما را می‌خوانند!» (صحیفهٔ خمینی. ج۱۴. ص۳۸۰).
شورا نیز چنین شرایطی را، نه به‌صورت کلی، بلکه به شکل مشخص پیش‌بینی کرده بود که در بیانیه شورا در مرداد ۱۴۰۱، کمتر از یک ماه پیش از شروع قیام، پوشش تحلیلی دارد. ما بر بحران انقلابی تأکید کردیم که خود را در قیام سراسری نشان داد. شورا به‌دلیل مشی و تحلیل سیاسی خود، نه تنها با شروع خیزش انقلابی غافلگیر نشد، بلکه نزدیک‌ترین ارزیابی را از وقوع چنین انقلابی در بیانیهٔ سال گذشته ارائه داد.
اجلاس شورا در روزهای ۶ و ۷ مرداد ۱۴۰۱ در ارزیابی وضعیت رژیم، یک سال پس از روی کار آمدن رئیسی، نتیجه‌گیری کرده بود که: «سیاست یک‌دست شاکلهٔ قدرت، که ولی فقیه نظام برای مهار قیامهای مردمی با جراحی درونی در پیش گرفت، اکنون به گل نشسته و یک‌سال پس از آن‌که خامنه‌ای، از طریق فضاحت بارترین نمایش انتخاباتی، جلاد ۶۷ را به کرسی ریاست جمهوری رژیم نشاند، همه چیز گواه آن است که این سیاست شکست خورده و رؤیای ولی فقیه به کابوس تبدیل شده است» (اطلاعیه دبیرخانهٔ شورا، ۱۲مرداد ۱۴۰۱).
قیامهای سراسری که در پی قتل حکومتی زنده یاد مهسا (ژینا) امینی، از جمعه شب ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ آغاز شد، با شکوهمندترین جنبشها و خیزشها، برای چند ماه تدوام یافت و از جرقه‌یی که بر خشم و نفرت انباشته شدهٔ جامعه زده شد، چنان حریقی برخاست که تا سوزاندن تمام رژیم جهل و جنایت خاموشی نمی‌پذیرد. آن چه در یک سال گذشته در سپهر سیاسی ایران جریان یافت، نتیجهٔ فعال شدن پی‌درپی گُسلهای گوناگون و بحرانهای بیشمار انباشت شده‌یی است که قیامهای پیش از آن، به‌ویژه در دی ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ و هزاران حرکت اعتراضی و شورشی را در ابعادی کلان بازسازی می‌کند.
اخگرهایی که زیر خاکستر کشتارهای سبعانهٔ دههٔ ۶۰ و قتل‌عام زندانیان سیاسی سر موضع در سال ۶۷، سرکوب قیامهای دههٔ ۷۰، از جمله، در مشهد و قزوین و بوکان و اراک و تهران (تیر ۱۳۷۸) و قیامهای سالهای ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ پنهان شده بود، در آتشفشان قیامهای بنیان‌کن ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸سر باز کرد. سپس در سال ۱۴۰۱ زنان و مردان ایران زمین، قهرمانانه، قیام کردند و شاکلهٔ فاسد، غارتگر، تبهکار و مرتجع ولایت خامنه‌ای را، که با تبهکاری و تنها با سرکوبهای وحشیانه به حیات ننگین خود ادامه می‌دهد، به مبارزه سرنوشت‌ساز طلبیدند. آنان از همان جرقهٔ نخستین در شبانگاه ۲۵شهریور با فریاد «مرگ بر دیکتاتور/ مرگ بر خامنه‌ای»، پیام جنبش توده‌ها را به سراسر جهان مخابره کردند.
در برابر این خروش تاریخساز، همهٔ تبهکاران ولایت فقیه، که فاقد حداقل شرافت هستند، بسیج شدند تا آتش انقلاب را خاموش کنند. بر اساس گزارشهای منتشر شده طی ۷ روز آخر شهریور دست‌کم ۹۰ تن از شهروندان، به شمول زنان، جوانان و نوجوانان، در این جدال سرنوشت‌ساز به‌شهادت رسیدند.
شنبه ۸ بهمن ۱۴۰۱، سازمان مجاهدین خلق ایران اعلام کرد که تاکنون تظاهرات و قیام سراسری در بیش از ۲۸۲ شهر با ۷۵۰ شهید و ۳۰ هزار دستگیری به ثبت رسیده است. این سازمان در ۸ فروردین۱۴۰۲ اسامی و مشخصات ۶۷۵ تن از شهیدان خیزشهای توده‌یی را اعلام کرد.
بر اساس گزارشهای منتشر شده، از ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ تا اول آذر ۱۴۰۱، دست‌کم ۱۰۲۷ حرکت اعتراضی از جانب دانشجویان سراسر کشور صورت گرفت.
هزاران حرکت خیابانی، تجمع اعتراضی در دانشگاه، مراسم یادمان شهیدان انقلاب، اعتصاب بازاریان، سردادن شعار شبانه از پنجره و بالکن خانه‌ها و. زنگ سرنگونی استبداد مذهبی را به صدا درآورد و پیکار خلق قهرمان ایران و مبارزه نیروهای شورشی پیشتازش را وارد مرحله نوینی کرد.
شورا در صد و هفدهمین سالگرد انقلاب مشروطه، افتخار می‌کند که در مسیر آزادی و استقلال ایران با تمام توان علیه وارثان شیخ فضل الله نوری، یعنی خمینی و خامنه‌ای، قیام کرده و با حضور تمام قد در تحولات کشور و در مرزبندی با «شاه و شیخ» راه هر گونه توطئهٔ استعماری ـ ارتجاعی، مانند کودتای رضاخان قلدر در سوم اسفند ۱۲۹۹ را مسدود کرده است.
در آخرین اجلاس شورا بر این واقعیت تأکید شد که: «قیام و تحولات ناشی از آن بار دیگر ثابت کرد که اگر همه دولتهای بزرگ جمع شوند؛ همه تلویزیونهای مربوطه به تبلیغ شاه پرستی بپردازند و بزرگترین سانسور قرن را بر آلترناتیو دموکراتیک انقلابی تحمیل کنند؛ باز هم قادر به ساختن آلترناتیوی برای این رژیم نیستند و تا به‌حال نتوانستند برای برگرداندن تاریخ به عقب حتی به اندازه انگشتان یک دست نمایندهٔ پارلمان جمع کنند» (دبیرخانهٔ شورای ملّی مقاومت ایران، ۱۸ تیر ۱۴۰۲).
در چهل و دومین سال حیات شورا و در حالی که ستیز جامعه با استبداد مذهبی اوج گرفته، ما قیام تاریخی ۳۰ تیر سال ۱۳۳۱ را، که ۷۱ سال از آن می‌گذرد، ارج می‌گذاریم و هم‌چنان‌که در بیانیهٔ سال پیش اعلام کردیم، خوشنودیم که «درفش انقلاب مشروطیت بر ضداستبداد و ستم و برای قانون و عدالت، هم چنان در دستان پرتوان رزمندگان آزادی به شمول نیروهای مجتمع در کانون‌های شورشی در اهتزاز است. شوربختانه مردم ایران که با هدف عدالت و قانون به مبارزه با استبداد مطلقه برخاستند و با فداکاریهای بسیار قیام کردند، با موجی از توطئه ها، خیانتها و کارشکنیهای استعمار (انگلیس و روسیه) و ارتجاع داخلی (شیخ فضل‌الله نوری، سلف خمینی) رو به رو شدند و پیشرفت و تکامل انقلاب در مراحل نخستین متوقف شد. آنگاه مردم ایران و مبارزان و مجاهدان مشروطه، که برای آزادی بپا خاسته بودند، با توطئهٔ استعمار پیر شاهد برآمد دیکتاتوری رضاخان شدند.
در پی تحولات جنگ جهانی دوم، مردم ایران یک‌بار دیگر فرصت یافتند تا برای رهایی قیام کنند. در آن شرایط دکتر محمد مصدق رهبری جنبش ملّی شدن صنعت نفت در سراسر کشور را به عهده گرفت و توانست این صنعت را ملّی کند. اما توطئه علیه مردم ایران ادامه پیدا کرد و محمدرضا شاه به‌دستور انگلیس مصدق را از نخست‌وزیری عزل کرد. در واکنش به این اقدام ضد ملّی شاه، مردم قیام کردند و با آفرینش حماسهٔ ۳۰ تیر سال ۱۳۳۱ شاه را مجبور کردند که حکم ضدایرانی خود را کنار بگذارد و بار دیگر به‌نخست‌وزیری مصدق تن بدهد. مصدق دوباره، و این‌بار با حکم قیام مردم ایران، نخست‌وزیر شد. قیام سی تیر نشان داد که مردم متحد و مصمم برای به‌دست آوردن آزادی پیروز هستند».
همان‌گونه که پیش از این هم اعلام کرده‌ایم «با وجود قیامها و جنبش‌های توده یی؛ با وجود کانون‌های شورشی در سراسر کشور و با وجود آلترناتیو شورا، که در ۳۰تیر۱۳۶۰ به ابتکار مسعود رجوی پایه گذاری شد، راست این است که تلاشهای مبارزان مشروطه و جنبش ملّی شدن صنعت نفت به هدر نرفته، جانبازیهای آنها فراموش نمی‌شود و میراث گرانبهای خون شهیدان آنها، هر روز در هر کوی و برزن ایران زمین بازنویسی و بازخوانی می‌شود».
خیزشهای جاری ادامهٔ تلاش مردم به زنجیر کشیده شدهٔ ایران از آستانهٔ انقلاب مشروطیت تاکنون برای دموکراتیزه کردن حیات جامعه و مشارکت مستقیم در سرنوشت خود است. صد و هفده سال است که زنان و مردان ایران‌زمین با جنبش‌های سترگ خویش برای تحقق آزادی و عدالت و زندگی انسانی مبارزه می‌کنند.
«شورا و پایهٔ اجتماعی آن یعنی مردم و نیروهای انقلاب دموکراتیک مردم ایران، با وجود ددمنشی رژیم ولایت فقیه، یک لحظه از پیکار علیه نظام جهل و جنایت دست برنداشتند. مبارزه چهل سالهٔ شورا علیه رژیم حاکم و البته علیه حقارت پذیری، تسلیم طلبی، سرخوردگی، خودباختگی، ناامیدی و ناباوری، که نهادهای گفتمانسازی حکومت آن را به‌مثابه موذیانه‌ترین سلاح به کار می‌برند و فرصت‌طلبان در کمین نشسته آن را تبلیغ می‌کنند، به‌طور روزمره جریان داشته است. راست این است که شورا طی چهل سال گذشته پرچم مبارزه برای آزادی، استقلال، دموکراسی و عدالت را با شور و امید، با پیکارجویی و سربلندی در اهتزاز نگه‌داشته است» (بیانیه سال ۱۴۰۰ شورا).
دربارهٔ موقعیت رژیم ولایت فقیه و سیاست یک‌دست سازی خامنه‌ای، در بیانیهٔ سال گذشته گفتیم: «خامنه‌ای هر سه قوه اجرایی و مقننه و قضاییهٔ نظام ولایت فقیه را با سه مهر‌ة گوش به فرمان و مشهور به جلاد و چماقدار و جنایتکار اشغال کرد تا رژیم بحران زده را در برابر مقاومت سازمان‌یافته و قیام مردم به ستوه آمده، یک‌دست کند. اما نمایشی که به همین منظور در روز جمعه ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ با دود و دم چندش آور به روی صحنه رفت، در برابر قدرتمندترین و پرشکوه‌ترین کنش سیاسی به نام "تحریم"، به‌شدت مفتضح شد».
در آخرین اجلاس شورا، که در روزهای ۱۵ و ۱۶ تیر ۱۴۰۲ در پاریس برگزار شد «اعضای شورا در بحثهای سیاسی تأکید کردند: تحولات ۱۰ ماه گذشته، قبل از هر چیز اصالت و درستی استراتژی مقاومت برای سرنگونی را ثابت کرد و از جمله، نشان داد وابستگی و تکیه به خارجی همراه با دعاوی خشونت پرهیزی، تفاسیر سرمایه‌داری و کالایی از شعار "زن، زندگی، آزادی" و رؤیای انقلاب مخملی و گذار مسالمت‌آمیز مقولات و خواب و خیال‌هایی است که تنها به نفع رژیم تعبیر می‌شود و منشأ بسیاری از آنها، به‌ویژه وقتی کار به خصومت با مقاومت می‌رسد، ولایت خامنه‌ای است» (دبیرخانهٔ شورای ملّی مقاومت ایران، ۱۸ تیر ۱۴۰۲).
شورا یاد و نام صدها شهید قیامها و خیزشهای یک سال گذشته را گرامی می‌دارد. ما یاد و نام تمامی شهیدان قیامها، جنبشها و شورشهای سترگ پیشین، از جمله در۳۰ خرداد سال ۱۳۸۸، ۶ دی سال ۱۳۸۸ (روز عاشورا)، دیماه ۱۳۹۶، هفتهٔ آخر آبان ۱۳۹۸، دی ۱۳۹۸ و خاطرهٔ همهٔ زنان و مردانی را که در ۱۱۴سال گذشته، برای عدالت اجتماعی و استقلال و حاکمیت مردمی و برای «نان، کار، آزادی» جان فدا کردند، گرامی می‌دارد.
ما خاطرهٔ اعضای درگذشتهٔ شورا؛ مجاهد خلق عذرا علوی طالقانی، جانشین پیشین فرمانده کل ارتش آزادیبخش ملّی ایران و از همردیفان مسئول اول سازمان مجاهدین، مجاهد خلق مریم علوی طالقانی (جامعه‌شناس)، و فرمانده افشین (از فرماندهان قیام ۳۰خرداد، ۵مهر و ارتش آزادیبخش) را گرامی می‌داریم؛
ما به مقاومت دلیرانهٔ زندانیان سیاسی درود می‌فرستیم و با تمامی یاران و بستگان شهیدان و زندانیان سیاسی، که راه و رسم مقاومت و آزادیخواهی آنها را در مسیر دادخواهی تداوم می‌بخشند، اعلام همبستگی می‌کنیم.
شورای ملّی مقاومت از طریق انتشار نتیجهٔ بحثهای اجلاسهای میاندوره‌یی؛ از طریق روشنگریهای کمیسیونها و سازمانها و شخصیتهای عضو شورا و به‌ویژه، از طریق سخنرانیها و موضع‌گیریهای خانم مریم رجوی، مواضع خود را به اطلاع عموم رسانده است.
شورای ملّی مقاومت از تلاشهای خستگی‌ناپذیر رئیس‌جمهور برگزیدهٔ شورا برای دوران انتقال حاکمیت به مردم ایران، در افشا و محکومیت بینالمللی جنایات سرکوبگرانه و موج اعدامها و شکنجهٔ زندانیان، در حمایت کامل از قیام مردم ایران برای سرنگونی رژیم و در رویارویی با بنیادگرایی و تروریسم برخاسته از خلافت خمینی و خامنه‌ای و همبستگی با ملتهای رنج دیده از این پدیدهٔ شوم، قدردانی می‌کند.
بیانیهٔ حاضر، در اساس، جمعبندی و فشرده‌یی از ارزیابی ما پیرامون تحولات مربوط به قیامهای ده ماه گذشته و پیامدهای آن است.
لطفا به اشتراک بگذارید:
