تاریخ بشر از یکسو تاریخ دست یافتن به آزادی است اما از طرف دیگر تاریخ غم انگیز ستم هاست.
اگر چه آدمی می توانست خودش را از اسارت مطلق طبیعت به تدریج رها کند، ولی خیلی زود به اسارت هم نوع خودش در آمد. و به این ترتیب تاریخ با ستم انسان بر انسان آغاز شد. در تراژدی بزرگ بردگی که نرون ها و فرعون ها آنرا کارگردانی می کردند، صدای سرکوب شدگان در سفیر تازیانه ها گم شده بود. آنچه بو صدای زنجیرها بود و عصر سیاه بردگی که تا مغز استخوانها رسوخ کرده بود. آیا انسان تا ابد محکوم این سرنوشت کور خواهد بود؟
