سالروز درگذشت حاج خلیل رضایی گرامی باد. حاج خلیل رضایی از جمله مردان بزرگی در صحنه سیاست ایران است که قبل از نام خودش، نام فرزندان مجاهدش پر آوازه گشت. گل سرخ انقلاب ضد سلطنتی، در دامان پر مهر مادر و این پدر بزرگوار رشد و نمو نمود.
حاج خلیل رضایی در سال ۱۲۹۸ در شهرستان محلات اراک بدنیا آمد. با نهضت ملی شدن صنعت نفت، در ۲۲ سالگی به این نهضت پیوست. وی بعد از کودتای ۲۸مرداد سال ۳۲ نیز به طور جدی فعالیت‌های خود را دنبال کرد. و در کنار آیت‌الله سید محمود طالقانی قرار گرفت و به مبارزه خود ادامه داد.
دستگیری توسط ساواک شاه
پس از دستگیری احمد و رضا رضایی در شهریور سال ۵۰، حاج خلیل بارها توسط ساواک بازجویی و زندان شد. بعد از انقلاب ضدسلطنتی، خمینی حاج خلیل را به عنوان مشاور ویژه خود برگزید، اما او نپذیرفت و از خمینی کناره‌گیری کرد. پس از آن همزمان با رشد سازمان مجاهدین خلق در صحنه سیاسی کشور، حاج خلیل نیز مورد فشار حکومت خمینی قرار گرفت. اموالش را مصادره کردند و به خانه‌اش نارنجک انداختند و به همین دلیل حاج خلیل از کشور خارج شد.
نامه حاج خلیل به رهبری مقاومت
حاج خلیل طی نامه‌ای به رهبری مقاومت، دوران گذشته زندگی خود را اینگونه توصیف نمود:
مسعود و مریم، فرزندان مجاهد و مبارز عزیزم!
افتخار دارم که در سرتاسر زندگی از سن ۲۲سالگی در مبارزه بوده و تا آخرین روز هم هستم. من عاشق دکتر مصدق بودم و حتی به‌وسیله کاشانی خائن در مجلس به حضور مصدق رسیدم و خواستم دستش را ببوسم. او صورت مرا بوسید و همین کاشانی خائن که من چقدر از نظر مادی به او کمک می‌رساندم. پس از دستگیری مصدق با روزنامه الاهرام مصاحبه کرد و در حالی که سیگار می‌کشید. وقتی خبرنگار پرسید از نظر شما باید با مصدق چه کرد؟ با کمال وقاحت گفت: «فقط اعدام». این را برای حفظ در سینه تاریخ نوشتم. خلیل‌الله رضایی.
داغ شهادت فرزندان مجاهدش
حاج خلیل رضایی که در دیکتاتوری شاه داغ شهادت چند فرزند خود را بر دل داشت. در ۱۹بهمن ۶۰ با شهادت آذر رضایی و سردار موسی خیابانی مواجه شد. وی در مراسم ۳۰خرداد ۶۴ و انقلاب ایدئولوژیک درونی مجاهدین، طی سخنانی پرشور با رهبری مقاومت تجدید پیمان کرد. شهادت مهین رضایی و علی زرکش، در عملیات فروغ جاویدان در سال ۶۷ عزم او را برای حمایت از فرزندان مجاهدش هر چه جزم‌تر کرد.
تظاهرات پاریس در سال ۱۳۸۲
حاج خلیل در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۸۲ در حالی که از بیماری رنج می‌برد. در تظاهرات هم‌وطنان ایرانی در آمریکا شرکت کرد تا در اعتراض به قرار دادن نام سازمان مجاهدین در لیست تروریستی سخنرانی نماید. پس از آن در نامه‌ای خطاب به مسعود رجوی نوشت: «پای شرف و حیثیت ایران و ایرانی. یعنی پای حیثیت مجاهدین، یعنی پای شما در میان بود. شما حیثیت و شرف ایران و ایرانی هستید.
مسعود عزیزم، می‌دانم من و شما یک‌دیگر را نخواهیم دید و به هر حال من مدیون کمک‌های شما در طول غربت بوده و هستم. من فرزندانم را اول به خدا و دوم به شما می‌سپارم. فرزندان من هیچ‌کس را غیر از شما ندارند. سرپرستی آن‌ها را به شما واگذار می‌کنم.
مسعود و مریم عزیزم، از شهریور ۲۰ تا امروز دلم فقط به این خوش است که شما هستید و نگذاشتید پرچم مصدق روی زمین بماند. تنها آرزویم این است که این ملت شریف و عزیز به آزادی برسد و ثمره‌ی مبارزات تمام میهن‌دوستان و آزادی‌خواهان از میرزا کوچک‌خان و شیخ محمد خیابانی و کلنل پسیان و مصدق و طالقانی و مسعود و تا مجاهدین و مبارزین به ثمر بنشیند. ان‌شاءالله نسل‌های آینده بتوانند درست و آن‌طور که شایسته‌ی ملت ایران است زندگی کنند».
درگذشت حاج خلیل رضایی
حاج خلیل تا آخرین روزهای حیات خود سنگر مبارزه را رها نکرد و زندگی او برگ درخشان دیگری از حقیقت انقلاب ایران است. او در ۱۵ آذر ۱۳۸۲ به دلیل بیماری در بیمارستانی در شهر پونتواز پاریس درگذشت. در سالروز درگذشت حاج خلیل رضایی یاد او و فرزاندان مجاهد شهیدش را گرامی می‌داریم.
